Osadnicy z Catanu

Celem gry jest zdobycie 10 punktów zwycięstwa poprzez budowę wiosek i miast (wartych odpowiednio 1 i 2 punkty), zakup kart rozwoju z punktami zwycięstwa lub zdobycie kart specjalnych, z których każda warta jest 2 punkty.
Przygotowanie planszy polega na ułożeniu wyspy z elementów i otoczeniu jej morzem. Ułożenie heksów lądu jest dowolne, jeśli tylko wyspa ma odpowiedni kształt. Porty muszą znajdować się na wybrzeżu na przemian ze zwykłymi heksami morza. Na każdej z części produkującej zasoby (czyli cały ląd oprócz pustyni) umieszcza się żetony z liczbami. Tu również jest dozwolona pewna dowolność. Ważne, by na żadnych dwóch sąsiednich heksach nie znalazły się dwie takie same liczby lub dwie czerwone (6 i 8). Od żetonu zależy „wydajność” danego pola planszy. Produkcja surowców następuje bowiem tylko wtedy, gdy wyrzucona zostanie znajdująca się na żetonie liczba. Rozbójnik zostaje ustawiony na pustyni.
Następnie jeden z graczy wybiera dowolne miejsce na planszy, gdzie łączą się wierzchołki jej pól i umieszcza tam swoją wioskę. Do wioski, w jednym z trzech kierunków (lub mniej, gdy znajduje się ona na wybrzeżu) dobudowuje drogę. Gdy każdy z graczy postawił już po jednym osiedlu, budują drugie, także z drogą, lecz w odwrotnej kolejności. Każdy otrzymuje też surowce na dobry początek, po 1 z każdego heksa sąsiadującego z drugą wioską. Wioski i miasta są podstawą rozwoju, ponieważ dają surowce i punkty zwycięstwa. Kolejka składa się z kilku faz. Na początku rzutem dwiema kostkami określa się, które z pól produkują zasoby. Każda wioska sąsiadująca z takim polem daje swojemu właściciela jedną kartę surowca, każde miasto dwie. Po rozdzieleniu surowców aktualny gracz może wymieniać je na inne. Dozwolone są wymiany z innymi graczami na dowolnych warunkach (za wyjątkiem oddawania surowców za darmo) i z bankiem (4 takie same surowce na 1 inny, a w przypadku posiadania portu, tj. wioski lub miasta wybudowanych w odpowiednim miejscu na wybrzeżu, także 3 za 1 lub 2 określone, np. drewno, za 1 inny). Po zakończonej wymianie gracz może zużyć posiadane aktualnie karty zasobów do budowy dróg, wiosek i miast lub zakupu kart rozwoju. Każda nowa budowla musi sąsiadować z już postawioną na planszy. Miasta są ulepszeniem wioski (kosztują 3 kamienie i 2 pszenice, dają 1 punkt zwycięstwa więcej niż wioska i zwiększają produkcję do 2 surowców). Drogi buduje się wzdłuż krawędzi heksów (koszt: 1 cegła i 1 drewno). Nową wioskę (koszt: po 1 każdego surowca oprócz kamienia) można zbudować dopiero gdy doprowadzi się w upatrzone miejsce drogę.
Karty rozwoju (kosztują 1 owcę, 1 kamień i 1 pszenicę) mogą być użyte w dowolnym momencie kolejki, jednakże nie więcej niż jedna na turę. Wszystkie karty rozwoju są jednorazowe. Karty postępu pozwalają zbudować dwie drogi za darmo, dają dwa dowolne surowce lub pozwalają zażądać od przeciwników wszystkich zasobów jednego rodzaju („monopol”). Dzięki rycerzowi można przestawić rozbójnika na inne pole i ukraść jeden surowiec jednemu z graczy. Rozbójnik uaktywnia się także przy wyrzuceniu siódemki. Wtedy każdy, kto ma więcej niż 7 surowców musi oddać połowę do banku, a rzucający ma prawo przestawić rozbójnika i ukraść kartę (jak przy Rycerzu). Pole zajęte przez rozbójnika nie produkuje żadnych surowców. Karty specjalne to: Najdłuższa droga handlowa i Największa siła armii. Posiadacz najdłuższego odcinka złożonego z przynajmniej pięciu dróg staje się posiadaczem pierwszej z kart i tym samym 2 punktów zwycięstwa. Drugą z kart zdobywa posiadacz największej ilości (zagranych) Rycerzy, jednak musi ich być co najmniej 3.
Koniec gry następuje w momencie zdobycia przez któregoś z graczy 10 punktów zwycięstwa.
Nie istnieje jedna strategia gry w „The Settlers of Catan”. W każdej chwili trzeba podejmować ważne dla dalszego rozwoju decyzje. Już na samym początku należy dobrze przemyśleć położenie pierwszych dwóch wiosek: jakie surowce są nam potrzebne bardziej a jakie w mniejszych ilościach oraz zastanowić się nad kierunkiem budowy kolejnych osad. W czasie gry trzeba również trzymać rękę na pulsie by przeciwnik, np. nie zbudował się w jakimś miejscu szybciej od nas, nie blokował rozbójnikiem strategicznego surowca i nie naciągał nas na korzystne dla siebie wymiany zasobów.
Interakcja z innymi graczami nie ogranicza się tylko do wymian surowców. Można trochę pospiskować, zawrzeć jakiś mały sojusz, który zapewne zostanie zerwany w najmniej oczekiwanym momencie, bo przecież nie jest to gra zespołowa. Zawsze jest się z czego pośmiać, chociażby z niezbyt udanego posunięcia przeciwnika. Gra nie wymaga ogromnego skupienia i, o ile nie prowadzi się jej w jakimś szaleńczym tempie, można jednocześnie miło gawędzić o innych rzeczach. Dla osób którym znudziły się gry planszowe polecam wybudowanie wielkiego pola, „planszy” na ziemi na którym zaznaczy się pola z surowcami swoimi odpowiednikami. Zamienieni karty surowców w realne rzeczy. Kartę ze skałą na kamień, z owcą na wełnę, z cegłą na cegłę (bądź czerwona kredę), z sianem na pęczek suchej trawy. Taka gra zapewni dwa razy więcej zabawy.

Źródło : http://www.gamesfanatic.pl/2004/10/06/settlers-of-catan/